ကတံုးေျပာင္ ေကသာေက်ာ့

  

(၁)လြန္ေလခဲ့ၿပီးေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ား အတြင္း၌ အေနာက္တိုင္း ေရာ့ခ္ဂီတသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာျဖင့္ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးလွ်င္ လူငယ္တစ္သိုက္ကို ဖမ္းစားခဲ့ေလ၏။ ယင္း ေရာ့ခ္ဂီတႏွင့္ တစ္ပါတည္း လိုက္ပါလာေသာ ဂစ္တာ ေရာဂါပိုးသည္ (၁၆) ႏွစ္သား အရြယ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ကိုယ္အတြင္း၌ အထက္မွ ေအာက္၊ ေအာက္မွ အထက္သို႔ စံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ လွည့္လည္ က်က္စားခဲ့ေလ၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ကၽြႏ္ုပ္သည္ အိမ္အလုပ္၊ ျခံအလုပ္ မည့္သည့္ အလုပ္ကိုမွ် လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဂစ္တာတီးျခင္းကိုသာ စြဲစြဲျမဲျမဲ ျပဳေတာ့သည္။ ဂစ္တာပိုး စြဲကပ္ေနသည့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္ေခ်ာင္းတို႔ႏွင့္ ဂစ္တာႀကိဳးမ်ား ထိခတ္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသည္ နက်ယ္ေကာင္ ျမည္သကဲ့သို႔ တ၀ီ၀ီ ျမည္သံကို ျပဳသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးက ထင္၏။ ႏွမတို႔ကမူ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ျမည္သည္ဟု ဆို၏။ ေလမႈတ္ တူရိယာ ၀ါသနာရွင္ ဖခင္ႀကီးကပင္ “ဂီတ ဆိုတာ ပီသ ၾကည္ျမမွ နားေထာင္လို႔ အရသာ ရွိတယ္ကြဲ႔။ မင္း အခု တီးေန ခတ္ေနတာက တျဗဳန္းျဗဳန္း တဗ်န္းဗ်န္း၊ တတီတီ တေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၿပီး အႏုပညာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဂီတဆိုတာ နား၀င္ခ်ိဳမွ ရသေျမာက္ေပမေပါ့။ ေခြးလို၀က္လို တစ္ေအာ္တည္း ေအာ္ဟစ္ေနတာ အႏုပညာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အၾကမ္းပညာပဲ ျဖစ္မေဟ့” ဟု ရက္စက္စြာ မွတ္ခ်က္ခ်ေလသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ကား ဂစ္တာတီးခတ္ျခင္းကို လံုး၀ မေလွ်ာ့။ ဂစ္တာ အေက်ာ္အေမာ္ စတိဗ္ဗိုင္း (Steve Vai) က တစ္ေန႔လွ်င္ (၁၂) နာရီႏႈန္းျဖင့္ ေလ့က်င့္ တီးခတ္သည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ မိမိ အေနျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ စတိဗ္ဗုိင္း၏ ေျခရာကို နင္းအံ့ဟု ၾကံ၍ တစ္ေန႔လွ်င္ (၁၂) နာရီႏႈန္းျဖင့္ ဂစ္တာတီးျခင္း အမႈကို စြဲျမဲစြာ ျပဳခဲ့ေလ၏။ စတိဗ္ဗိုင္းက သံစံုတီး၀ိုင္းႏွင့္ ဂစ္တာ တြဲဖက္၍ တီးခတ္သည္ကို ျမင္လွ်င္ အားက်မခံ ငါသည္လည္း တစ္ေန႔တြင္ ျမန္မာ့ရိုးရာ ႏွဲတူရိယာႏွင့္ ဂစ္တာကို တြဲဖက္၍ ကမာၻ႔အလယ္တြင္ အသံုးေတာ္ခံအံ့ဟု မအပ္မရာ ၾကံစည္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဂစ္တာသမား ျဖစ္ရန္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီး ဆံုးခန္းတိုင္မည့္ ေန႔သည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ အိမ္ေနာက္ေဖး သရက္ျခံထဲတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ဂစ္တာတီး ေလ့က်င့္ေနခိုက္၀ယ္ ဖခင္ႀကီးသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အနားသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး “ငါ့ သား .. မင္းမွာလည္း မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ဒီဂစ္တာကို တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္ လုပ္ေနတာ အေဖ ဘာဆို ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ .. ဂစ္တာတီးတယ္ အႏုပညာလုပ္တယ္ဆိုတာက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေတာ့ အသက္ေမြးမႈ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီဗမာေျပမွာေတာ့ အခု အခ်ိန္အထိ အလုပ္တစ္ခု အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ဖို႔ရာ အင္မတန္ကို ခဲယဥ္းလြန္းတယ္။ ဒီေတာ့ကာ မင္း လက္ေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားပါ။ မင္း ျမဲျမဲမွတ္ထားဖို႔ရာ လက္ေၾကာ မတင္းဘဲ လုပ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ၀မ္း၀ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္၏ ဆီးရြက္ခန္႔မွ် ေသးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာကို စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္၍ ဆိုေလသည္။ ဖခင္ႀကီး၏ စကားမွာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ထက္ ပို၍ ဂစ္တာ အတီး ေကာင္းလွသူ ပါရမီရွင္ အခ်ိဳ႕ပင္ ဂီတေလာကတြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ဒုကၡ ေရာက္ေနသည္မွ မ်က္ျမင္ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဂစ္တာသမား အိပ္မက္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး သကာလ လက္ေၾကာတင္းမည့္ အလုပ္ကို ရွာရေတာ့ေလသတည္း။ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာ ေက်းလက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဘဏ္လုပ္ငန္း တစ္ခုတြင္ အလုပ္ရၿပီးေနာက္ ဂစ္တာ အစား ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္ စြဲကိုင္ရင္း ျမစ္ရိုးျမစ္စဥ္ လွည့္လည္၍ ေတာသူေတာင္သားတို႔ႏွင့္ အလုပ္ သဘာ၀ အေလ်ာက္ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံရေလ၏။ ေတာသို႔ ေရာက္ပါမွ ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ ဘ၀ကို ေလ့လာရင္း သူတို႔၏ စိတ္ေနစရိုက္ ဓေလ့ဘာ၀ကို စိုးစဥ္းမွ် သိခြင့္ရခဲ့၏။ သူတို႔၏ ဘ၀ အခက္အခဲ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အလံုးစံုကို လယ္ဂ်ာ စာအုပ္တြြင္ စာရင္း ေရးသြင္းရင္း အတန္ငယ္ နားလည္ခြင့္ ရခဲ့၏။ နဖူးမွေခၽြး ေျမက်သည့္အထိ လုပ္ကိုင္ေနရေသာ္လည္း ဆင္းရဲတြင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ ထိုသူတို႔၏ ဘ၀ထုပၸတ္တို႔ကို ျမင္ရသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးေသာ “လက္ေၾကာ မတင္းဘဲ လုပ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ၀မ္း၀ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟူသည့္ စကားမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မွားယြင္းေနေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့သည္။ စင္စစ္ လက္ေၾကာ တင္းေအာင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္သူတို႔လည္း ၀မ္း၀ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းကို သိုင္း၀ိုက္ ခ်ဲ႕ထြင္ ရွင္းလင္းရေသာ္ ဤသို႔ ျဖစ္ေလ၏။ (၂) အခါတစ္ပါး၌ ကၽြန္ုပ္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသရွိ ေရလဲဗမာရြာဟု အမည္ရသည့္ စုတ္ခ်ာေသးႏုပ္လွေသာ ေက်းရြာငယ္တစ္ရြာသို႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္အရ ေရာက္ရွိခဲ့ေလ၏။ ေရလဲဗမာရြာဟု အမည္တြင္သည္ကား ေရလဲကရင္ရြာ ဟူေသာ ရြာတစ္ရြာ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စင္စစ္ ေရလဲဗမာရြာႏွင့္ ေရလဲကရင္ရြာမွာ အလံေလးဆယ္ လယ္တစ္ကြက္မွ် က်ယ္ေသာ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုသာ ျခားသည္။ ထိုႏွစ္ရြာမွာ ေရွးယခင္ကမူ တစ္ရြာတည္းျဖစ္ၿပီး ေအာက္ဗမာေျပ ေဒသခံ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အထက္အညာမွ ဆင္းသက္လာေသာ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အမွီသဟဲျပဳရာ ေက်းရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္သည္ ဟူသတတ္။ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ကရင္-ဗမာ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားၿပီး ကရင္ႏွင့္ ျမန္မာတို႔ တစ္ဘက္ႏွင့္ တစ္ဘက္ သတ္ျဖတ္ လုယက္ ရန္သတၱရု ျပဳၾကသည္၏ အဆံုး၌ စည္ကားလြန္းလွစြာေသာ ကရင္-ဗမာ ေရလဲရြာႀကီးသည္ ကရင္ရြာ၊ ဗမာရြာ ဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းကြဲသည့္ အျဖစ္ကို ေရာက္ေလသတည္း။ ေရလဲကရင္ရြာ၊ ေရလဲဗမာရြာ ႏွစ္ရြာစလံုးသည္ လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကကုန္၏။ ႏွစ္ရြာလံုးမွာ ေျမဆီၾသဇာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသရွိ င၀န္ျမစ္ကမ္း နံေဘးတြင္ တည္ရွိသျဖင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္း ဖြံ႔ၿဖိဳး၏။ ငါး၊ ပုစြန္ ေရပိုးေရမႊားလည္း ေပါမ်ား၏။ ဗမာရြာမွာ ျမစ္ညာဘက္တြင္ ရွိၿပီး ကရင္ရြာကား ျမစ္အေၾကဘက္တြင္ တည္၏။ ထိုရြာတို႔ကို အမွီျပဳၾကကုန္ေသာ ေဒသခံတို႔သည္ ေခ်ာင္းရိုးေျမာင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးရွဥ့္ခ်ိတ္ၾကကုန္၏။ လယ္ ေရဆင္းေျမာင္းတြင္ ငါးရံ႕ ခုတ္ၾကကုန္၏။ ႏုန္းတင္ေျမႏုေသာင္တြင္ ဓနိစိုက္ၾကကုန္၏။ ရံဖန္ရံခါ ေျမႏုေသာင္ လုရင္း တုတ္တစ္ျပက္၊ ဓားတစ္ျပက္ ႏွက္ၾက ေဆာ္ၾကသည္လည္း ရွိ၏။ ကရင္ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေဆာ္ၾက၏။ ဗမာအခ်င္းခ်င္းလည္း ခုတ္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ကရင္ ဗမာ ႏွစ္ဘက္ၾကား ဓနိေတာ ေျမႏုေသာင္လုပြဲ ျဖစ္ပြားလွ်င္မူ ႏွစ္ရြာလံုး တုတ္တစ္ျပက္၊ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္ၾကရေလ၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ အမွတ္သည္းေျခ မရွိသူ သို႔မဟုတ္ ရန္ၿငိဳးရန္စကို ေမြးျမဴေလ့ ရွိသူမ်ား မဟုတ္ရကား တုတ္တစ္ျပက္၊ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္လွ်င္လည္း ေျခာက္လ တစ္ႏွစ္ခန္႔မွ်သာ မေခၚမေျပာ ေနလိုက္ရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ မၾကာမီ အရက္ေသာက္ရင္း၊ လယ္ထြန္ရင္း၊ ငါးဖမ္းရင္း ေဟးလား၀ါးလား ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္သာ မ်ား၏။ ထို႔သို႔ အေတးအမွတ္ မထားတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား မေပၚေပါက္သည္မွာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ေရလဲရြာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္လာသည္မွာ အလုပ္တာ၀န္အရ ေက်းရြာ လူမႈ စီးပြားေရး စစ္တမ္း ေကာက္ယူရန္ ျဖစ္သည္။ အသိအကၽြမ္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ မရွိသည့္ အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္လာသူ တစ္ဦးအဖို႔ စစ္တမ္း ေကာက္ရသည့္ အလုပ္မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူ။ စစ္တမ္းေကာက္ယူလွ်င္ စိတ္လိုလက္ရ ေျဖဆိုမႈ မရွိျခင္းမွာ ဗမာေျပတြင္ ေနထုိင္သူတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္သည္။ က႑ေကာဇ လုပ္သူလည္း ရွိသည္။ တမင္ ရြဲ႕၍ ေျဖသူလည္း ရွိသည္။ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သူလည္း ရွိ၏။ ေမးခြန္းကို မေျဖလိုသျဖင့္ နား မၾကားေယာင္ ေဆာင္သူလည္း ရွိ၏။ တစ္ရြာလံုးတြင္ ယင္လံုအိမ္သာ အဘယ္မွ် ရွိသနည္း ဟူေသာ ေမြးခြန္းသည္ ေျဖဆိုသူတို႔အတြက္ အေရးမပါေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္သလို တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ ထမင္း ဘယ္ႏွနပ္ စားသနည္း။ တစ္လလွ်င္ အသားဟင္း ဘယ္ႏွနပ္ စားသနည္း ဟူသည့္ ေမးခြန္းသည္လည္း အေမးရ က်ပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ သူ႔ဆန္စား၍ ရဲရသူ ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ အင္မတန္ ဂြက်ေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေခ်၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ပ္သည္ ကံေကာင္းေထာက္မသျဖင့္ ကိုထြန္းရွင္ဟု အမည္ရသည့္ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး၏ အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ထိုကိစၥတို႔ကို ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ေလ၏။ ကိုထြန္းရွိန္ကား ေခသူ မဟုတ္။ အင္မတန္ သတၱိ ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ေရလဲကရင္ရြာႏွင့္ ေရလဲဗမာရြာစပ္ၾကား သခ်ိဳင္းကုန္း အစပ္ရွိ ေရဆင္းတံတား အနားတြင္ သရဲ မေၾကာက္၊ သူခိုး မေၾကာက္ဘဲ ရရာ ၾကံဳရာ အလုပ္ကို လုပ္၍ ကူလီ ကပ္ပါး ဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးသူ ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းရွိန္ကား မြန္-ဗမာ ကျပား ျဖစ္၏။ မယားျဖစ္သူ မသန္းယဥ္မွာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္၏။ သူတို႔ လင္မယား အေၾကာင္းကို ၾကားရသည္မွာ လြန္စြာမွပင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွပါေပသည္။ လင္မယား ႏွစ္ဦးလံုးမွာ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီ၏။ လင္ျဖစ္သူက အလုပ္ႀကိဳးစားသေလာက္ မယားျဖစ္သူကလည္း ဥစၥာစီးပြား တိုးပြားရေအာင္ အိမ္ေထာင္ကို ထိန္းသိမ္းသည္။ ကိုထြန္းရွိန္၏ အလိုမူကား မသန္းယဥ္ကို အလံေလးဆယ္ လယ္တစ္ကြက္မွ်သာ ျခားေသာ ဥယ်ာဥ္ကုန္း အလြန္ ေရလဲကရင္ရြာမွ ခိုးယူခဲ့ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းသည္ ဟူ၏။ “ေျပာရရင္ အခုေတာင္ ရင္ထဲမယ္ ထိတ္တယ္ ဆရာေလးရယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ကလည္း ေဇာကပ္ေနေတာ့ .. မသန္းယဥ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး ေရဆိပ္နားကို ၀ါးဘိုးနဲ႔ စီးၿပီး သြားခိုးရတာ၊ လမိုက္ညမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပးၿပီး သိပ္ မၾကာဘူး။ ကရင္ေတြ အုပ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ျမစ္ညာကို ေလွေတြနဲ႔ တက္လာတာ မနည္းဘူး။ ျမစ္ညာက ဗမာတံငါေတြ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္လို႔ေပါ့ .. ႏို႔မဟုတ္  မိလို႔ကေတာ့ ဆရာေလးရယ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဖြတ္စာပတ္စာ လိုက္ေတာ့မွာပဲ” “ႏို႔ .. ေနပါဦး .. ၀ါးဘိုး စီးတယ္ ဆိုတာက ဘာကို ေျပာတာတုန္းဗ်” .. “ဟာ .. ဆရာေလးကလည္း ခက္ေတာ့တာပဲ။ ၀ါးဘိုး စီးတာ မျမင္ဖူးဘူးလား။ ေလးလံေလာက္ရွိတဲ့ ၀ါးပိုး၀ါးေပၚ တက္စီးၿပီး ေလွာ္တက္နဲ႔ ေလွာ္တာေလဗ်ာ။” ၀ါးပိုး၀ါးကို စီး၍ ျမစ္ေရယာဥ္ တစ္ေၾကာ ေမ်ာၾကသည့္ အေလ့မွာ ယခုအခါတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေလၿပီဟု ကၽြႏ္ုပ္ ထင္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ေသာ္မွ ကိုထြန္းရွိန္ သရုပ္ျပ၍သာ ၀ါးဘိုး၀ါး စီးသည္ကို ျမင္ဖူးသည္။ ၀ါးပိုး၀ါးစီးသည့္ အလုပ္မွာ လြယ္သည္ မဟုတ္။ သံုးလံ၊ ေလးလံခန္႔ ရွည္လ်ားသည့္ ၀ါးပိုး၀ါးေပၚတြင္ ၾကက္ေျခခြ ထိုင္ခံုငယ္တင္၍ စီးရသည္။ ၀ါးပိုး၀ါးသည္ ေရျပင္ႏွင့္ တစ္သားတည္း သြားႏိုင္သျဖင့္ သာမန္ ေလွ ေလွာ္ခတ္သည္ထက္ ျမန္သည္။ သာမန္ေလွမ်ားသည္ ေရျပင္ႏွင့္ ေလွ၀မ္း ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ၀ါးပိုး၀ါး သြားသေလာက္ မျမန္။ ၀ါးပိုး၀ါးက ေလွထက္ ဆယ္ဆခန္႔ ပို၍ ျမန္သည္။ မစီးတတ္သူအဖို႔ ၀ါးပိုး၀ါး စီးျခင္းသည္ အလြန္ ဆန္းၾကယ္သည့္ ကိစၥ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အေလ့အက်င့္ လုပ္လွ်င္ တတ္သည္သာ ျဖစ္၏။ “အခုေတာ့ ဆရာေလးရယ္ .. ဒီဘက္ရြာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရြာ .. ဟိုဘက္ရြာကလည္း ေယာကၡမရြာ ဆိုေတာ့ကာ ၀င္ရထြက္ရ လြယ္ပါတယ္။ သူ႔ ေမာင္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း လုပ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းတာေပါ့။ ဒါေပသိ ဆရာေလးရယ္ .. စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ . ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ရင္ သူတို႔ ႏွမ မုဆိုးမ ျဖစ္မွာေလ။ ဒီေကာင္ေတြ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္” ဟု ဆိုရင္း ကိုထြန္းရွိန္သည္ တဟဲဟဲ ရယ္သံကို ျပဳကာ ကြမ္းတံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေထြးထုတ္လိုက္ေလ၏။ ကိုထြန္းရွိန္တို႔ လင္မယားႏွင့္ သိကၽြမ္းခြင့္ ရသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ ႀကီးစြာေသာ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္၏။ အထက္လူႀကီးကို က႑ေကာဇ ေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ မည္သူမွ် မလုပ္လိုသည့္ ဌာနသို႔ ေရာက္ရသူ ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အထစ္အေငါ့ မရွိပါမွ ရာထူး၊ လစာ တိုးျမွင့္ျခင္းကို ျပန္လည္၍ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေလာ။ ကိုထြန္းရွိန္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ အလိုရွိေသာ လူမႈ စီးပြားေရး စစ္တမ္းကို အထစ္အေငါ့ မရွိဘဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေကာက္ယူ ရရွိခဲ့ၿပီး လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အားလံုး အဆင္ေျပခဲ့၏။ ထိုရက္အတြင္း ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကိုထြန္းရွိန္တုိ႔၏ အိမ္တြင္ စတည္းခ်၍ ေနလိုက္သျဖင့္ ကိုထြန္းရွိန္၏ မိသားစုႏွင့္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ႏွယ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေလ၏။ ကိုထြန္းရွိန္ကား အလုပ္ အလြန္ ႀကိဳးစားသူ ျဖစ္၏။ ေဒသအေခၚ ကူလီကပ္ပါး စရင္းငွား (သူရင္းငွား) အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း လယ္ပိုင္ယာပိုင္ ျဖစ္ရန္ အစဥ္ ၾကံစည္ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္၏။ သူရင္းတိုင္၏ အလုပ္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္။ မနက္ခင္း လယ္ထဲသို႔ ဆင္းလွ်င္ လက္ခ်ည္း မသြား၊ သူ ထြန္ယက္ရမည့္ လယ္ကြင္း အစပ္တြင္ ခ်ံဳခ်၍ ျမံဳး၊ ပလုပ္တုတ္ အစရွိသည့္ ငါးဖမ္းကိရိယာတို႔ကို ေထာင္ထားခဲ့ၿပီးမွ အလုပ္ ဆက္လုပ္သည္။ ညေနေစာင္း အလုပ္ၿပီးလွ်င္လည္း အျခား သူရင္းငွားတို႔ကဲ့သို႔ အရက္ေသာက္ရင္း စကားေဖာင္ဖြဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ျခင္းမ်ိဳး မျပဳဘဲ ေခ်ာင္းရိုး ေျမာင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးေႁမြထိုး ခ်ိတ္သည္။ ငါးေႁမြထိုး ခ်ိတ္သည့္ အလုပ္မွာ အလြန္ ပင္ပန္းလွသည္။ ခါးလယ္ခန္႔ နက္သည့္ ေရထဲတြင္ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍ သြားရင္း ငါးေႁမြထိုး ရွိမည္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာကို မွန္း၍ သံခ်ိတ္ျဖင့္ ခ်ိတ္သည့္ ငါးဖမ္းနည္းမွာ လြယ္သည့္ ကိစၥ မဟုတ္ေခ်။ ကိုထြန္းရွင္ မယား ခ်စ္ပံုမွာလည္း ၾသခ်ေလာက္သည္။ ကိုထြန္းရွင္၏ မယား မသန္းယဥ္မွာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း ကရင္ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္၏။ ၀ါးပိုးမွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးႏွယ္ သန္မာထြားက်ိဳင္းသည့္ အလွတြင္ သံုးေတာင္ေက်ာ္ခန္႔ ရွည္လ်ား၍ နက္ေမွာင္ သန္စြမ္းသည့္ ဆံေကသာတို႔က အယဥ္ဆင့္ ပံ့ပိုးထားသျဖင့္ “ကၽြန္းတြင္ဇမၺဴလံုး၊ ၿပိဳင္တိုင္းရႈံးသည္၊ ျပစ္လံုးကင္းေ၀းစြာ၊ မိုးသူဇာသို႔” ဟု ရွင္မဟာရဌသာရ ေရးဖြဲ႔သည့္ခဲ့သည္ အတိုင္းပင္ ျဖစ္သြားေလ၏။ ကိုထြန္းရွင္ကလည္း သူ႔မယား၏ ဆံေကသာ အလွကို အလြန္ ဂုဏ္ယူသည္။ အလြန္ တန္ဖိုး ထားသည္။ “မိန္းမတို႔ဘုန္း ဆံထံုးလို႔ ဆိုရိုးရွိတယ္ မဟုတ္လား ဆရာေလးရဲ႕။ ေျပာရမွာလည္း ခက္ရွက္ရွက္ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က မသန္းယဥ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႔ တေရာ္ကင္ပြန္း အျမဲတမ္း လုပ္ေပးတာဗ်။ အဲသလို လုပ္ေပးရမွလည္း စိတ္ေက်နပ္တယ္” ဟု ကိုထြန္းရွင္က ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာ၏။ ကိုထြန္းရွင္၏ အလိုမူကား တေရာ္ေခ်ာင္းကို သံတုတ္ျဖင့္ ထုၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ လုပ္လွ်င္ သူ႔မယား ေခါင္းက်ိန္းမည္ စိုးသျဖင့္ မသန္းယဥ္၏ နံသင့္ သစ္သားကို လက္ရိုက္တုတ္ ျပဳ၍ တေရာ္ေခ်ာင္းကို ထုၿပီး အိမ္တြင္းျဖစ္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ဖန္တီးေပးေသာ ဟူ၏။ ထူးလည္း ထူးသည့္ ကိုထြန္းရွင္ ျဖစ္ေခ်၏ တကား။ (၃) ေရလဲရြာ၏ လူမႈ စီးပြားေရး စစ္တမ္း ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ရလဒ္တို႔ကို သံုးသပ္ၾကည့္ရာ ထိုတစ္ရြာလံုးတြင္ ယင္လံုအိမ္သာ ေဆာက္လုပ္ အသံုးျပဳႏႈန္းမွာ (၅) ရာႏႈန္းပင္ မျပည့္တတ္ ဟူသည့္ အခ်က္ကို ေတြ႔ရ၏။ ရြာခံတို႔၏ ပ်မ္းမွ် သက္တမ္းမွာ (၅၈) ႏွစ္ ထက္ မပို။ ေရာဂါဘယ စြဲကပ္လွ်င္လည္း ေ၀ဒနာကို အံတု၍ ေသမင္းကို ရင္ဆိုင္ရုံမွ်သာ ရွိသည္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ သိရေလ၏။ ထိုမွ်သာမက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆန္အိုးႀကီးဟု တင္စား ေခၚေ၀ၚသည့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ အရပ္ေဒသရွိ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ ေက်းရြာႀကီးတြင္ အာဟာရ ျပည့္၀ေအာင္ စားေသာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိသည့္ အိမ္ေထာင္စု အေတာ္ပင္ မ်ားျပားသည္ကိုလည္း သတိထားမိေတာ့သည္။ စက္မႈလယ္ယာ ႏိုင္ငံ ထူေထာင္မည့္ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင့္ ခိုင္းကၽြဲ ခိုင္းႏြားလည္း လံုေလာက္စြာ မရွိေခ်။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္မွာကား မသင္မေနရ အခမဲ့ မူလတန္း ပညာေရးစနစ္ျဖင့္ ပညာေရးပန္းတိုင္ရွိရာသို႔ ခ်ီတက္ေနသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ တိုင္းေျပႀကီး၀ယ္ ေက်ာင္း မေနႏိုင္သူ ကေလးငယ္၊ မူလတန္း ပညာေရး ေပါက္ေျမာက္ၿပီးေသာ္လည္း ျမန္မာစာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္သူ ကေလးငယ္ အစရွိသည့္ တိုင္းျပည္ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးမည့္ ဘုစုခရုတို႔ အေတာ္ပင္ ေပါမ်ားလာသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ အားလံုးကို ျခံဳ၍ ၾကည့္ေသာ္ ဘာတစ္ခုမွ် အားရဖြယ္ရာ မရွိသျဖင့္ တစ္ရြာလံုးကို မီးႏွင့္တိုက္ၿပီး ရြာသစ္ တည္ရန္သာ ေကာင္းေတာ့သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စစ္တမ္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား အနက္မွ လိုရာကို ထင္သလို ျမင္သလို ယူငင္ အသံုးျပဳၿပီးေနာက္ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး စီမံခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရေလ၏။ ေက်းလက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားသေယာင္ ရွိသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ထင္သေလာက္ မခမ္းနားလွပါ။ စပါးစိုက္မည့္သူတို႔ အတြက္ လယ္စရိတ္၊ ေရလုပ္ငန္းသမားတို႔ အတြက္ ကိရိယာ တန္ဆာပလာႏွင့္ ေရဆင္းစရိတ္၊ ဘာမွ် မလုပ္တတ္သည့္ သူတို႔ အတြက္ ၾကက္၊ ၀က္၊ ဘဲ အစရွိသည့္ အေကာင္ဗေလာင္ ေမြးျမဴေရး အရင္းအႏွီး စသည္တို႔ အတြက္ အလြန္တစ္ရာ အေရးပါလွသည္မွာ “ဖြတ္ကလိဒဂၤါး” ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ ျမန္မာေငြက်ပ္ သံုးေသာင္းႏႈန္းျဖင့္ ေခ်းေငြ ထုတ္ေပးျခင္းသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ျဖစ္သြားေလသတည္း။ ေခ်းေငြ ထုတ္ေခ်းေပးျခင္းဟုသည့္ အလုပ္ တစ္မ်ိဳးတည္းကို ေမြးျမဴေရး၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေရလုပ္ငန္း၊ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္း စသည့္ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးခြဲ၍ ျပလိုက္သည့္အခါ ႏိုင္ငံတကာ အလွဴရွင္တို႔ ဘ၀င္ေခြ႔သည့္ စီမံခ်က္ အစီရင္ခံစာ တစ္ေစာင္ ေပၚထြက္လာေလ၏။   ထိုေခတ္က က်ပ္သံုးေသာင္း ဟူသည္မွာ မ်ားလြန္းလွသည့္ ေငြေၾကး ပမာဏ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေရလဲရြာေန ႏြမ္းပါးသူတို႔ အဖို႔ အေတာ္ပင္ မ်ားျပားသည့္ ေငြေၾကး ျဖစ္၏။ ေငြ သံုးေသာင္းျဖင့္ ဘဲ အေကာင္ ႏွစ္ဆယ္ ၀ယ္ႏိုင္သည္။ ၀က္သားေပါက္ ႏွစ္ေကာင္ ရႏိုင္သည္။ ဘဲ အေကာင္ ႏွစ္ဆယ္ကို ႏွစ္လ သံုးလခန္႔ ေမြးလိုက္လွ်င္ ဘဲဥ ေရာင္းရေငြျဖင့္ ေခ်းေငြကို အပတ္စဥ္ အရစ္က် ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပန္၍ ဆပ္ႏိုင္သည္။ ၀က္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာမူ လြယ္လြယ္ႏွင့္ အရင္းေပၚသည့္ လုပ္ငန္း မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွ် မမ်ားလွေသာ အပတ္စဥ္ ေပးသြင္းရမည့္ ေခ်းေငြကို ေရပိုးေရမႊား ရွာေဖြၿပီး ဆပ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤကား ေခ်းေငြ ထုတ္ေခ်းသည့္ အလုပ္ဌာန၏ ခန္႔မွန္း ယူဆခ်က္သာ ျဖစ္၏။ ဤယူဆခ်က္ အတိုင္းသာ အမွန္ ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ခပ္သိမ္းေသာ  မဟာဒုက္ အႏြယ္၀င္တို႔မွာ ေဇာတိက အလား ေပါႂကြယ္၀ရန္ အေၾကာင္း ရွိ၏။ လက္ေတြ႔ အေျခအေနတြင္မူ ေငြ သံုးေသာင္းျဖင့္ ၀ယ္ယူထားသည့္ ဘဲအေကာင္ ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘဲနာ က်လွ်င္ တစ္ရက္ အတြင္း ဆံုးပါးသြားႏိုင္သလို ေငြသံုးေသာင္းတန္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္မွာလည္း ေရာဂါဘယေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပ်က္စီး တိမ္းပါး သြားႏိုင္သည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ကုန္က်စရိတ္ကို အိတ္စိုက္ ထည့္ရင္း အျမတ္ မရသည့္ အျပင္ အရင္းပါ ဆံုးသည့္  အျဖစ္ႏွင့္လည္း ၾကံဳႏိုင္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ အေကာင္းဆံုးကိုသာ အျမဲတေစ ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ကိစၥကိုပင္လွ်င္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စီမံထားေသာ ေက်းလက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဘဏ္လုပ္ငန္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ၎၏ ဘ႑ာေရး အစီရင္ခံစာတြင္ ရရန္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ အျမတ္အစြန္း ဆထက္တံပိုး တိုးတက္လာေသာ္လည္း ေက်းလက္ေန ႏြမ္းပါးသူတို႔၏ ဘ၀မ်ားမွာမူ ထူးမျခားပင္ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ အလုပ္ဌာန၏ ႏွစ္ခ်ဳပ္ အစီရင္ခံစာမ်ားတြင္မူ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး စီမံခ်က္ အားလံုး ျဖစ္ထြန္း ေအာင္ျမင္ၿပီး ေက်းလက္ေန ျပည္သူတို႔ ျပံဳးေပ်ာ္ေနသည့္ ဓာတ္ပံုကို မ်က္ႏွာဖံုး လုပ္၍ သံုးသည္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ျဖစ္၏။ စင္စစ္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္ဌာနက ထုတ္ေခ်းေပးေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းေခ်းေငြသည္ ကိုထြန္းရွိန္တို႔ မိသားစု၏ ဘ၀ကို ကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခုံ ျဖစ္ေစမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳတင္ သိခြင့္ရခဲ့ပါမူ ကိုထြန္းရွိန္၏ ေခ်းေငြ အဆိုျပဳခ်က္ကို ခါးခါးသီးသီး ကန္႔ကြက္ ပယ္ခ်ခဲ့မည္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေရွးျဖစ္ေႏွာင္းျဖစ္ကို ႀကိဳတင္ေဟာေျပာ တတ္သည့္ ဒိဗၺစကၡဳညဏ္ရွင္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ထူး မဟုတ္ေလရကား ကိုထြန္းရွိန္၏ ေခ်းေငြ အဆိုျပဳခ်က္ကို ေထာက္ခံ အတည္ျပဳ ရုံမွ်သာမက ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏႈတ္အားျဖင့္ ေစာင္မၾကည့္ရႈမႈေၾကာင့္ ကိုထြန္းရွိန္တို႔ မိသားစု၏ လူမႈစီးပြားေရး ျမင့္မား တိုးတက္လာေခ်ေတာ့မည္ဟု အထင္ ေရာက္ခဲ့၏။ စိတ္ႀကီး၀င္ခဲ့၏။ ယခုထက္တိုင္ ဤအမႈ၌ ကၽြႏ္ုပ္၏ ပေယာဂ မကင္းဟု ေတြးမိပါသည္။ ေခ်းေငြ ထုတ္ေခ်းေပးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္ဌာန ရွိရာသို႔ ကိုထြန္းရွိန္ ေပါက္ခ်လာေလ၏။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အူျမဴးေနဟန္ တူ၏။ မ်က္ႏွာ ရႊင္လွသည္။ သံုးေသာင္းဟူသည့္ ေငြေၾကးသည္ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ ရွိသူတို႔ အဖို႔ ဘာမွ် မဟုတ္သည့္ ပမာဏျဖစ္ေသာ္လည္း ကူလီကပ္ပါး သူရင္းငွား ကိုထြန္းရွိန္အဖို႔ ေအာင္ဘာေလ သိန္းထီဆု ျဖစ္၏။                                                                                     “ဆရာေလးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ေခ်းေငြနဲ႔ ေရွာ့တိုက္တဲ့ဟာ ၀ယ္မလို႔ဗ်ာ။ အဲဒါ ဆရာေလး လိုက္ၿပီး ေမးစမ္း ေပးပါဦး” ဟု ကိုထြန္းရွိန္က ေကာက္ခါငင္ခါ ဆို၏။ သူ႔ စကားေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ဓာတ္လိုက္ ခံလိုက္ရသလိုလို  ျဖစ္သြားသည္။ “မဟုတ္ေသးဘူး ကိုထြန္းရွိန္ … ခင္ဗ်ားလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီကိစၥက တရား၀င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ငါးလုပ္ငန္းဦးစီးက ဖမ္းဟယ္ ဆီးဟယ္ လုပ္ရင္ ငါးပါးေမွာက္ကုန္မယ္။ ရြာလူႀကီးကလည္း ေရွာ့ မတိုက္ဖို႔ အမိန္႔ ထုတ္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ရႈေဒါင့္ကေန ၾကည့္ရင္လည္း ငါးမ်ိဳး ျပဳန္းတီးမယ့္ ကိစၥဗ်” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုမိသည္။   “အို ဆရာေလးရယ္ … ဒါလုပ္မွ ထမင္းစားရမယ့္ ဘ၀မွာ မင္းေတြစိုးေတြ ေၾကာက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး ဖမ္းမွာ ဆီးမွာကိုလည္း မစိုးရိမ္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ညဘက္မွ ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းၿပီး လုပ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး သူႀကီးကို ဟင္းစားေလး ဘာေလး ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ တစ္ရြာတည္းသား အခ်င္းခ်င္း ဒီလို ဆိုးဆိုးရြားရြား မလုပ္ပါဘူး။ ငါးမ်ိဳးျပဳန္းတယ္ ဆိုတာကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. ကုန္းမွာေန ကိုးကုေဋ ေရမွာေန ဆယ္ကုေဋ လို႔ ဆိုရိုးရွိတာပဲ” ဟု ကိုထြန္းရွိန္က ဆို၏။ ထုိ႔အျပင္ “ဆရာေလး .. သူရင္းငွား လုပ္တာက ထမင္း၀ရုံပဲ ရွိတယ္။ ဒီလို စို႔စို႔ပို႔ပို႔ ရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးမွ မလုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး လူေမႊးလူေရာင္ ေျပာင္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု နားပူနားဆာ လုပ္ေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကိုထြန္းရွိန္၏ ေခ်ပစကားကို အႏုလံု ပဋိလံု ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၿပီးေနာက္ “ေျပာေနလည္း မထူးပါဘူး၊ သူ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေပးလိုက္ရင္ နားေအး သက္သာတာပဲ” ဟု သေဘာပိုက္ၿပီး ဘက္ထရီ ေရွာ့တိုက္ ငါးဖမ္း ကိရိယာ လုပ္သူရွိရာသို႔ ကိုထြန္းရွိန္ႏွင့္ အတူ လိုက္သြားရေလ၏။ ဘက္ထရီ ေရွာ့တိုက္ ငါးဖမ္းကိရိယာ လုပ္သူကား ေလာဘ အလြန္ ႀကီးသူ ျဖစ္၏။ သူ သံုးလက္စ အေဟာင္းကိုပင္ သံုးေသာင္းခြဲ ေပးရမည္ဟု မတန္မရာ ဆို၏။ သူ ေျပာသည့္ ဘက္ထရီ အသစ္ ဆိုသည္မွာ ငါးျပားမွ်ပင္ မတန္သည့္ ဘက္ထရီအိုး ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္က သံုးေသာင္း မရလွ်င္ မ၀ယ္ ဟု ေစ်းဆစ္သည္။ သူကလည္း မေလွ်ာ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ေပါက္လာသည္ႏွင့္ “ခင္ဗ်ား မေရာင္းလည္း ေနေတာ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဒီ ဘက္ထရီအိုးကို လြယ္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းရဲ ဆင္းၾကည့္၊ ငါးလုပ္ငန္းဦးစီးဌာန လူေတြကို လက္တို႔လိုက္မယ္” ဟု ညစ္တြန္းတြန္း အက်ပ္ကိုင္လိုက္ပါမွ သံုးေသာင္းျဖင့္ ေစ်းတည့္ သြားေလ၏။ ကိုထြန္းရွိန္ကား ေပ်ာ္၍ မဆံုးေတာ့ၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေပ်ာ္မိသလိုလို ရွိသည္။ “ဒီဟာေလးနဲ႔ ေခ်ာင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္ ဆင္းၿပီး ငါးရွာလိုက္ရင္ တစ္ညမွာ ႏွစ္ပိႆာေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ရမွာပဲ ဆရာေလးရဲ႕။ လယ္ပိုင္ယာပိုင္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ စုေဆာင္းရမွာေပါ့” ဟု ဆိုၿပီးေနာက္ ကိုထြန္းရွိန္သည္ ေရွာ့တိုက္ ကိရိယာကို ပုဆိုးစုတ္ျဖင့္ ထုပ္ကာ ေရလဲရြာသို႔ ညေန သေဘာၤျဖင့္ ျပန္သြားေလ၏။ ကိုထြန္းရွိန္ ျပန္သြားေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရုံးေရွ႕ရွိ တန္းလ်ားတြင္ ေဆးလိပ္ဖြာ၍ လဲေလ်ာင္းရင္း ကိုထြန္းရွိန္ သူေဌးႀကီး ျဖစ္သြားသည္ကို စိတ္ကူးယဥ္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ကူး ပံုရိပ္ထဲမွ သူေဌးႀကီး ကိုထြန္းရွိန္၏ ရုပ္သြင္မွာ အေတာ္ပင္ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္။ ကုလားပုဆိုး အသစ္က်ပ္ခၽြတ္၊ စပို႔ရွပ္ အစင္းက်ား၊ ေခါင္းတြင္ အုန္းဆီ အရႊဲသားႏွင့္ ကိုထြန္းရွိန္သည္ သူ႔ မယား အတြက္ ပန္တင္း (Pantene) ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဘူး ဒါဇင္လိုက္ ၀ယ္ေနေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္လိုက္သျဖင့္ လခ်ဳပ္ အစီရင္ခံစာ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ၀န္ထမ္းတစ္သိုက္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခါင္းေထာင္၍ ၾကည့္ၾကေလသည္။ ထင္မွတ္ထားသည္တို႔ လြဲေခ်ာ္ေဖာ္ျပန္၍ မထင္မွတ္ထားေသာ အရာတို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနျခင္း ကို ဘ၀မာယာဟု ေခၚမွန္း ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤဘ၀မာယာသည္ ကိုထြန္းရွိန္ကို သည္ေလာက္အထိ ႏွိပ္စက္လိမ့္မည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ မေတြးခဲ့။ ေရွာ့တိုက္ငါးဖမ္းကိရိယာသည္ မေကာင္းေသာအတိတ္၊ မေကာင္းေသာနိမိတ္ ျဖစ္သည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ သတိ မမူခဲ့ေပ။ အပိုအဖ်င္း မပါ လိုရင္းကိုသာ အတိုခ်ဳဥ္း၍ ဆိုရေသာ္ ကိုထြန္းရွိန္သည္ ရြာသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေရွာ့တိုက္ရန္ လုပ္ေလ၏။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ရသည့္ အလုပ္ ျဖစ္သျဖင့္ ညအခ်ိန္ ေရာက္ပါမွ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ငါးရွာရန္ ဆင္းရသည္။ ညဦးပိုင္း ကတည္းက ေခ်ာင္းထဲသို႔ ဆင္းသြားရာ မနက္ မိုးလင္းသည္အထိ ကိုထြန္းရွိန္ ျပန္မေရာက္။ ဆြမ္းခံခ်ိန္ ေရာက္ပါမွ ကိုထြန္းရွိန္ အေလာင္းကို ျမစ္အေၾကဘက္ရွိ ေရလဲကရင္ရြာ လယ္ေရဆင္းေျမာင္း အနီးတြင္ ေပါေလာ ေမ်ာေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့သည္ ဟူ၏။ က်န္းမာေရးမွဴးကမူ ေရွာ့တိုက္ရင္း ဓာတ္လုိက္ ေသဆံုးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ႂကြက္တက္ၿပီး ေရနစ္ေသျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ပိုးထိသည္ဟု ဆို၏။ မည္သူတို႔ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကိုထြန္းရွိန္ ေသေလၿပီ။ သူ႔ မယား မသန္းယဥ္ မုဆိုးမ ျဖစ္ေလၿပီ။ ကေလးမ်ား ဖတစ္ဆိုး ျဖစ္ေလၿပီ။ အေလာင္းကို ငွက္ေပ်ာေဖာင္တြင္ တင္၍ ေလွျဖင့္ ဆြဲလာရာ၊ ေခ်ာင္းရိုး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ မသန္းယဥ္သည္ ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ ေျပးရင္းလႊားရင္း တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္ ငိုရွာေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ရြာသိမ္ဇနပုဒ္မွ လယ္ပိုင္ယာပိုင္ ျဖစ္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္သူ ကိုထြန္းရွိန္၏ ဘ၀နိဂံုး အဆံုး သတ္သြားေလ၏။ ထို႔သို႔ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ေျခာက္လခန္႔ အၾကာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္သို႔ အလုပ္တာ၀န္အရ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေလ၏။ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈတြင္ ရွင္သန္ ရုန္းကန္းရသည္မွာ မြန္းက်ပ္လြန္းလွသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေက်းရြာမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေရာင္းရင္းတို႔ကို လြမ္းဆြတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀မ္းေရးေၾကာင့္ လြမ္းေရးကို ဇာ မခ်ဲ႕ႏိုင္။ ေရလဲရြာသားတို႔ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ သြားေလ၏။ ဆံပင္ရွည္ ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို ျမင္ရေသာ္ ကိုထြန္းရွိန္တို႔ လင္မယားကို သတိရမိသည္။ မသန္းယဥ္တစ္ေယာက္ ဘာမ်ား လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနပါလိမ့္ ဟု အေတြး၀င္မိသည္။ ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ထားႏိုင္ပါ့မလား ဟု ေတြးပူမိေတာ့သည္။ (၄)   ကုန္ခဲ့သည့္ ေဆာင္းေႏွာင္းကာလ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္းက်ပ္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ အလို႔ငွာ က်င္လည္ခဲ့ဖူးေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသရွိ ေက်းရြာမ်ားသို႔ အလည္အပတ္ ထြက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ကာလ အတန္ငယ္  ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ျမင္ကြင္းသည္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲသည္ မရွိ၊ အရင္လိုပင္ ျဖစ္သည္။ ညစ္ေထးေထး ျမစ္ေရျပင္တြင္ စပါးသမၺာန္၊ ဆားသမၺာန္မ်ား တအိအိ ခုတ္ေမာင္းေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ျမစ္ျပင္တစ္ေၾကာတြင္ ဓနိေဖာင္၊ ေဗဒါဖုတ္၊ အမႈိက္သရိုက္မ်ား ေမ်ာပါေနဆဲ ျဖစ္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဤျမင္ကြင္းသည္ မြန္းက်ပ္ ပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ကို သက္သာရာ ရေစသည္။ ေရလဲရြာသို႔ ေျခခ်မိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္အေပၚ ကိုထြန္းရွိန္ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေက်းဇူးတို႔ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ မိၿပီး ကိုထြန္းရွိန္ ေကာင္းရာမြန္ရာ သုဂတိဘံု ေရာက္ေစရန္ အမွ်ေ၀မိသည္။ ေရလဲရြာကား ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ ေခတ္၏ အလိုအရ ေက်းရြာၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ရုံး အျဖစ္မွ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီရုံး အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ဖူးေသာ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အေဆာက္အအံုငယ္၏ အေရွ႕တြင္ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရုံး ဟုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ အသစ္ကို ျမင္ရပါမွ ေခတ္ႀကီး အေတာ္ပင္ ေျပာင္းသြားပါပေကာဟု ေတြးမိေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမူကား ေရွးအရင္အခါက သံျဖဴျပားေပၚတြင္ သေဘာၤေဆးျဖင့္ ေရးျခယ္အပ္သည့္ ဆိုင္းဘုတ္ ေနရာတြင္ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ ဒီဇိုင္းလုပ္ ပံုႏွိပ္သည့္ ဗီႏိုင္း ဆိုင္းဘုတ္ အစားထိုး ၀င္ေရာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရြာသူရြာသားတို႔မွာ အရင္လိုပင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ရွိၾကပါ၏။ “ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ .. ေဟာဒီမွာ ဆရာေလး ေရႊမ်က္မွန္ ေရာက္ေနတယ္ေဟ့၊ အုန္းရည္ ေသာက္ရေအာင္ လုပ္ဟ” ဟူသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားရသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္ အလြန္ ၾကည္ႏူးမိေတာ့သည္။ “ဆရာေလးေရ လယ္ယာလုပ္ငန္းကလည္း သိပ္ မဟန္ပါဘူး။ ရြာမွာ အရြယ္ေကာင္း လူငယ္ေတြက မေလးရွားကို သြားၾကေတာ့ လယ္ယာ လုပ္မယ့္ လုပ္သား အင္မတန္ ရွားေနၿပီ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဒါ့ထက္ ဆိုးဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္” ဟူသည့္ သတင္းကို ၾကားရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ “ျမစ္ထဲ ေခ်ာင္းထဲမွာလည္း ေရပိုးေရမႊား ရွာေဖြစားေသာက္ရတာ အရင္လို အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူး” ဟု ဆိုသူက ဆိုေသးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာရင္း အခ်ိန္ အတန္ ၾကာသြား၏။ “ဒါနဲ႔ မမ မသန္းယဥ္တို႔ သားအမိေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနတုန္းဗ်။ မသန္းယဥ္ေရာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြ က်သြားၿပီလား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ အားလံုး မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္သြားေလ၏။ “မသန္းယဥ္က ေနာက္ အိမ္ေထာင္ ထပ္ၿပီး မထူေထာင္ပါဘူး။ သူတို႔ သားအမိေတြ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္တည္းေနတယ္။ သူ႔ မိဘမ်ားနဲ႔ အတူတူ ျပန္ေနတယ္လို႔ ၾကားတယ္” ဟု တစ္ဦးက မေရမေရာ ဆို၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ကၽြႏ္ုပ္လည္း မသန္းယဥ္၏ မိဘမ်ား ေနထိုင္ရာ ေရလဲကရင္ရြာသို႔ ေျခဆန္႔ခဲ့ေလ၏။ မသန္းယဥ္၏ မိဘမ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္ေသာ္ မသန္းယဥ္တို႔ သားအမိမွာ လယ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္ဟု သိရသျဖင့္ တစ္ဖန္ ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ တင္းကုပ္သို႔ ေျခဆန္႔ရျပန္သည္။ လယ္အစပ္နားတြင္ ကန္စြြန္းေတာႀကီး ဟီးထေအာင္ ေပါက္ေန၏။ ေရတက္ခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ေရေျမာင္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဗဒါပင္တို႔ လမ္းသလား ေနေလ၏။ မန္ဒါလီ ဘဲတစ္အုပ္ အစာရွာေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ ၾကည့္၍ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ တင္းကုပ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္သြား၏။ မသန္းယဥ္၏ သားအငယ္ ျဖစ္မည္ဟု မွန္းရသည့္ ကေလးတစ္ဦးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျပဴးတူးျပဲတဲ ၾကည့္ရင္း “အေမ့ေရ . ေဟာဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနတယ္” ဟု က်ံဳးေအာ္ေလ၏။ ကေလး လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္သျဖင့္ မသန္းယဥ္ အိမ္ေနာက္ေဖး ၀က္ျခံဘက္မွ ထြက္လာ၏။ သနပ္ခါး ဘဲက်ား ခပ္ထူထူ လိမ္းထားၿပီး ေတာ့အေလ့အတိုင္း မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကို ေခါင္းေပါင္းလုပ္၍ ေပါင္းထားသူ မသန္းယဥ္ကို ျမင္ရသည့္ အခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္ထဲတြြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေလာကဓံ၏ ထုေထာင္း ရိုက္ပုတ္မႈေၾကာင့္ထင့္ မသန္းယဥ္ တစ္ေယာက္ အေတာ္ပင္ အိုစာ သြားေလၿပီ။ မသန္းယဥ္သည္ ၀က္စာေတာင္းကို ျဗဳန္းခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္၏။ “ဆရာေလး ေတာ္ေတာ္ ၀လာတယ္။ ဆံပင္ရွည္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ျဗဳန္းခနဲ မမွတ္မိဘူး။ ဘယ္က လမ္းသရဲ မ်က္စိလည္ၿပီး ေရာက္လာတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနတာာ။ ကဲ အိမ္ေပၚတက္” ဟု ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ဆိုသည္။ မသန္းယဥ္သည္ ေထာင့္စုတ္ေနသည့္ သေပါ့ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲထုတ္လာၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ကို ထိုင္ေစ၏။ အိမ္ အတြင္းရွိ ပစၥည္း၊ ပစၥယ အေျခအေနကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ရုံႏွင့္ မသန္းယဥ္တို႔ မိသားစု ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ အခက္အခဲကို ကၽြႏ္ုပ္ ခန္႔မွန္း မိပါသည္။ “ကဲဗ်ာ မသန္းယဥ္ရယ္ .. ထိုင္ဦး။ အခု ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္တန္း ေရာက္ေနၾကၿပီလဲ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ မသန္းယဥ္၏ မ်က္ႏွာ ညႈိးက်သြားေလ၏။ “အႀကီးေကာင္ကို ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ရတယ္။ လယ္ပိုင္ယာပိုင္ မရွိေတာ့ သူ႔ ဖေအ ေျခရာ နင္းရေတာ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ သူမ်ား လယ္မွာ သူရင္းငွား ၀င္လုပ္ေနတယ္။ အငယ္ေကာင္ေလးကေတာ့ သံုးတန္း တက္ေနၿပီ” ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆိုရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ မသန္းယဥ္ စိတ္အိုက္သြားဟန္ တူသည္။ ေခါင္းတြင္း ေပါင္းထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကို ျဖဳတ္လိုက္၏။ ထိုေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားရေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မသန္းယဥ္၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ သံုးေတာင္ေက်ာ္ခန္႔ ရွည္လ်ားသည့္ ဆံေကသာတို႔ အစား လက္ႏွစ္သစ္ခန္႔ ဆံစတို႔ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေနရာယူထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သတည္း။   “ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ကတံုးဆံေတာက္ ျဖစ္သြားတာတုန္း မမသန္းယဥ္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြ ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလုိက္တာ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ အေလာတႀကီး ေမးမိသည္။ မသန္းယဥ္ ဘာမွ ျပန္ မေျပာေတာ့ေခ်။ အတန္ၾကာမွ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း “ဒီလိုပဲေပါ့ ဆရာေလးရယ္ .. ကိုထြန္းရွိန္ မရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရတာ အဆင္ မေျပလွဘူး။ ကေလးေတြက ငယ္ေသးေတာ့ အားကိုးအားထားကလည္း မရွိျပန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ရြာျပန္ ၾကံဳရာလုပ္ၿပီး ေနရေတာ့တာပဲ။ တစ္ေလာက ကိုထြန္းရွိန္ ဆံုးတာ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္တယ္ေလ။ အဲဒါ သူ႔ အတြက္ ရည္စူးၿပီး သပိတ္သြတ္ခ်င္တာနဲ႔ ဆံပင္ျဖတ္ၿပီး ေရာင္းရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ဆိုေလ၏။ သူ႔ စကားကို ၾကားရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ အေတာ္ပင္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ ဘ၀တည္း ဟူေသာ အရႈပ္ေပြသည့္ သမုဒ္ေရျပင္တြင္ လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္လ်က္ ကူးခတ္ နစ္မြန္းေနသူတို႔အဖို႔ အားကိုး အားထားရာ ျပဳစရာ အဘယ္မွာနည္း ဟု ေမးခြန္း ထုတ္ခ်င္ မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ အေမးကို အေျဖေပးမည့္သူ ရွိမည္ မထင္မိသျဖင့္ မသန္းယဥ္ နည္းတူ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း “ဒီလိုပါပဲ မမရာ၊ ေလာကႀကီးဟာ ေသာက္သံုး မက်ပါဘူး” ဟူသည့္ အားေပးစကား ဆိုရုံသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဖုန္နံ႔လိုလို ပန္းနံ႔လိုလို ဘာရနံ႔မွန္း မသိရသည့္ အနံ႔တစ္မ်ိဳး စီး၀င္ေနေသာ ေဆာင္းေႏွာင္း ေလရူးသည္ အေျပာက်ယ္သည့္ ကြင္ျပင္ကို ျဖတ္၍ တိုက္ခတ္လာ၏။ ေလရူး တိုက္ခတ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားသယ္စပ္မွ ဆံႏြယ္စတို႔ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ မသန္းယဥ္၏ ေခါင္းကို ၾကည့္လိုက္ရာ ရိုးျပတ္တိုမ်ားကဲ့သို႔ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ေပါက္ေနသည့္ ဆံစတိုမ်ား ေဆာက္တည္ရာ မရ လႈပ္ရွားေနသည္ကို ျမင္ရေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျမင္ မွားယြင္းျခင္းသာ ျဖစ္ေခ်လိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ မသန္းယဥ္၏ ႏုနယ္လွေသာ လက္တို႔မွာ ေလာကဓံ၏ ရိုက္ပုတ္မႈေၾကာင့္ အေၾကာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ျမင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္က်ပ္ခိုး ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္၊ စေနေန႔။ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃ ရက္။ သရုပ္ေဖၚပံု ကာတြန္း၀ိသၾကံဳ